خشوع، بال عبادت

نمازی که نمازگزار را دعا می کند !

 

 

عبادت، هنگامى ارزشمند است که باتوجّه کامل وخشوع انجام پذیرد وگرنه، عبادت سرسرى و بدون توجّه، تنها رفع تکلیف است و خاصیّتى ندارد.چنین عبادتى نشان دهنده آن است که صاحبش فاقد ایمان قوى و یقین است. حضرت صادق علیه السلام فرمود: «لا ایمانَ إِلَّا بِالْعَمَلِ وَ لا عَمَلَ إِلَّا بِالْیَقینِ وَ لا یَقینَ إِلَّا بِالْخُشُوعِ» «2»ایمانى (ایمان) نیست مگر به عمل و عملى (پذیرفته) نیست مگر به یقین و یقین وجود ندارد مگر در صورت وجود خشوع.رسول خدا (ص) فرموده:
نماز بر چهار بخش بنا شده است: 1- وضوى شاداب، 2- رکوع، 3- سجده، 4- خشوع.
پرسیدند اى رسول خدا خشوع چیست؟ فرمود:فروتنى درنماز واینکه بنده باتمام قلبش متوجه خداباشد. اگر او رکوع و سجود و بخشهاى نماز را کامل به جاى آورد، نمازش با درخشندگى به آسمان بالا رود و درهاى آسمان به رویش باز شود. (چنین نمازى نمازگزار را دعا کند) و گوید: همان گونه که مرا پاس داشتى، خدایت پاس دارد و فرشتگان نیز گویند. درود خدا بر صاحب این نماز. ولى اگر بخشهاى نماز را کامل نکند، نمازش با تیرگى بالا مى‏رود و درهاى آسمان به رویش بسته مى‏گردد، چنین نمازى به نمازگزار گوید: خدا تو را ضایع کند چنان که مرا ضایع کردى و خدا آن را به روى صاحبش میکوبد.» «1»